Een paar weken geleden was ik Bauke nog vol verbazing aan het uitlachen. Hij gaat 235 km fietsen tijden de Elfstedentocht. Ik dacht “doe eens normaal”.
Zit je vervolgens met een glas wijn op de bank en vraagt Ruben: “Robert, heb je zin om ook de tocht der tochten te rijden? Er zijn kaartjes vrij gekomen.” Tuurlijk, met een glas wijn in mijn mik ben ik voor alles te porren.
Daar sta je dan ‘s ochtends om 5 uur bij je Friese gastgezin. Mijn god, waar zijn we aan begonnen. Ruben en ik, vaders van twee Stannen, pas sinds september 2013 op de fiets. Wordt dit dan ons Waterloo? Ik heb nooit meer gefietst dan 135 km en 5 uur kont op zadel…
7.15 uur Bolsward, we gaan starten. Wat blijkt, die Friezen zijn knettergek (sorry Bauke). Elke voortuin is bevolkt met families die motiverende kreten roepen varierend van hoi tot hoooooi en ook hoiohoihoiiiiiioohhooooi. Vanaf een uur of elf verschijnt er bij de toeschouwers bier op tafel. Het enthousiasme wordt er alleen maar groter van.
100 km, we zijn in Leeuwarden. De benen voelen goed en je denkt dat je al een eind bent, maar ja je moet nog 135… tja.
Geen probleem h
et is inmiddels middag en het bier onder de toeschouwers vloeit rijkelijk dus ook het toejuichen. Hoi hoooien hips burps heeeeeee. We fietsen vrolijk door. De wachttijden bij de stempelposten beginnen op te lopen. In Bolsward, na 135 km staan we zelfs 3 kwartier in de file en sjokken we langzaam de stad door.
Gelukkig daarna weer gas erop en door. Bij onze parkeerplek van de auto staat ons gastgezin om een hart onder de riem te drukken. We vullen vanuit de koelkbox ons water bij en wat extra bananen, krentebollen en gelletjes. Door moeten we. Het gaat allemaal best lekker, mooi weer weinig wind. Onderweg ontvang ik nog berichten uit Wageningen dat de wereld vergaat van de hagel en storm. Dit gaat gepaard met bezorgde vragen over het weer in Friesland. Niets aan de hand het is een tikje bewolkt meer niet. Sterker nog een uurtje later breekt de lucht open en het begint zonnig te worden en ontzettend heet. Gelukkig hebben we na Sneek weer een ontmoeting met onze gastvrije Friezen; ze staan met koelbox met bier. We durven het aan om een Radler te drinken. Toch wel een stuk lekkerder dan Powerdrank moet ik toegeven.
We zijn inmiddels de 200 km gepasseerd en de vermoeidheid begint zich te melden. Het wordt überhaupt stiller in het peleton. Alle gezichten zijn wat rood aangelopen en staan wat serieuzer. Niets aan de hand 35 km is peanuts natuurlijk. Maar ja de benen 
zijn toch wat zwaarder. We komen nog een vervelende valpartij tegen met gillende ambulances. De concentratie is moeilijker vast te houden.
Laatste stempelpost gehad, nog 12 km, op naar Bolsward. Wat is belangrijker het kruisje scoren of eindelijk een biefstuk en een bord friet, na een dag van reepjes, gelletjes en powerdrink.
20.15 uur terug voor de derde keer in Bolsward, klaar eindelijk. Kruisje scoren, Strava uploaden en op zoek naar een terras en eten. Nog een stukje fietsen naar de auto en we kunnen naar huis rijden.
23.30 uur ben ik thuis in Wageningen en denk… “Yeah vrijdag weer op pad naar Limburg mooiste!” 🙂