Category Archives: Verslagen

Duchenne Heroes 2020, degene die niet doorging

• 16/09/2020
• by:  Robert 
• note:  0 Comments 

De editie die niet doorging…..in april werd het officieel gecommuniceerd door de organisatie, DH2020 kan vanwege de pandemie niet doorgaan. Onder de geldende voorwaarden is het onmogelijk om met circa 600 man door vijf landen te reizen en hutjemutje met elkaar op een camping te staan. Grote teleurstelling maar natuurlijk alle begrip onder alle deelnemers.

 

De Stanmen stak direct de koppen bij elkaar met collega team 4Nick. Er werden vage plannen gemaakt want het was erg onduidelijk wat de situatie over een paar maanden zou zijn. Het idee was om in de september week een rondje Nederland te doen langs diverse Duchenne gezinnen. Uiteindelijke hebben we twee weken voor de datum in september een knop doorgehakt en besloten dat dat te risicovol was. Het veiligste plan onder de toenmalige omstandigheden was om vanuit Wageningen 7 dagen te fietsen, uitgangspunt gezelligheid en geen buitensporige sportieve prestaties.

 

En zo werden er voor zeven dagen routes uitgezet: zondag rondje heuvelrug, maandag door Wageningse bossen, dinsdag naar Montferland, woensdag de Oosterbeek MTB route, donderdag het Rijk van Nijmegen, vrijdag de Ede routes en zaterdag afsluiten richting de hoge Veluwe en eindigen bij het MTB Museum. Omdat we de checkpoints van DH moesten missen hebben we er zelf voor gezorgd, dit varieerde van een uitgebreide lunch bij Jan-Willem in zijn voortuin in Amerongen, tot een heerlijke lunch bij Kasteel Dorwerth, broodjes bij het MTB museum en diverse andere horeca gelegenheden. ‘s Avonds werd er culinair gedaan bij Ruben in zijn veranda en onze grote Stanmen partytent. Pullec-Porc, Pizza, Spare-Ribs, Pasta het ontbrak ons aan niks.

 

De conclusie kan worden getrokken: het was bij verre geen DH alternatief maar zeker ontzettend gezellig!

 

 

Duchenne Heroes 2019

• 13/10/2019
• by:  Robert 
• note:  0 Comments 

De zesde editie alweer voor de Stanmen en ook deze is succesvol afgerond. Dit jaar stonden we met 13 bikers aan de start. Met 44.200 euro hebben we weer een belangrijke bijdrage mogen leveren aan het eindresultaat.

Duchenne Heroes heeft in 2019 het prachtige bedrag van 988.000 euro opgehaald! Dit jaar nemen we deel met 7 week heroes: Ans, Davey, Jan-Willem, Karel, Rik, Robert, Rogier, Ronald en Ruben. De eerste drie dagen fietsen Masja en haar dochter Noëlle mee en de laatste drie dagen sluiten Rob en zijn dochter Sara aan. Onze begeleiders dit jaar zijn zoals altijd David, Gerard, Jan, Manfred, Tineke en nieuwkomer Pieter. Daarnaast nemen we dit jaar ook een vrijwilliger voor de centrale organisatie mee, Hanny gaat mee om in de centrale keuken het eten te verzorgen.

 

Vrijdag 6 september werd er traditie getrouw al door een kleine afvaardiging afgereisd.

Omdat we een behoorlijk groot team zijn is het altijd prettig als we voor de drukte van de officiële verzameldag op zaterdag alvast een stuk terrein te claimen. Zo weten we zeker dat we gezellig bij elkaar kunnen staan. Dit keer werd er gestart in Haulmé in Noord Frankrijk. Na een flinke reis werd snel het kamp opgebouwd en konden we gaan ontspannen.

 

Zaterdag 7 september, de dag dat alle deelnemers, vrijwilligers en begeleiders zullen arriveren. Super leuk als je dan al op het kamp bent. Als je inmiddels voor de zesde keer deelneemt ken je ongelooflijk veel mensen en lijkt dit jaarlijks terugkerende circus op een enorme familie. Er worden veel handen geschud omhelzingen gedaan en grappen gemaakt, de sfeer zit er direct goed in.’s Avonds met een paar 100 man naar de centrale tent voor de officiële kick-off en we kunnen ons gaan klaar maken voor de start van morgen.

 

Zondag 8 september. Iets wat we al een tijdje niet meer hebben gevoeld….zes keer deelnemen en toch…zenuwen! Bij dag 1 wordt elk team geïntroduceerd en achter elkaar uitgezwaaid. We waren laat aan de beurt en dus startten we direct in de achterhoede. Precies de plek waar Robert en Ruben zich uitstekend thuis voelen.

 

De voorspellingen waren wisselend met de nodige buien. De dag startte redelijk, beetje miezerig maar geen probleem. Begin van de rit was vlak, fijn even de nemen los maken. Daarna kwam er klim…klim….klimmerdeklim…houdt dit nog op…klim…godsamme….klim…he he boven! De toon is gezet vanaf nu moesten we aan de bak. Het team splitste in drieën, Masja en Noëlle gingen de 70 route doen, Ruben en Robert lieten zich naar de achterhoede zakken en de snelle boys gingen gas geven. Rogier, Karel, Jan-Willem, Ronald, Ans, Karel en Davey gingen ervoor om de team eer te beschermen.

 

Uiteindelijk werd het nog flink nat en flink technisch maar is iedereen naar eigen tevredenheid gefinisht en zijn we in Bure in België.

 

Maandag 9 september.blijkbaar was dag 1 een opwarmertje…. Vanaf het begin tot het einde enorm lange klimmen beloond met mooie en evenzo lange afdalingen. Na 90 km arriveren we in La Roche en Ardennes.

 

Dinsdag 10 september, de koninginnerit. Dit is altijd een spannende, twee dagen fietsen in de benen en dan komt de zwaarste van alle routes. De avond van te voren tijdens de dag bespreking werd ook de route gepresenteerd. Door de routebouwer Rob Vermeer…een beruchte naam die bij oud heroes gemengde gevoelens teweeg brengt.

 

De route…Rob kent alles in de omgeving van Houffalize, de rottige dingen maar ook de mooie dingen. Die kwamen beide terug op de route. Spectaculaire vergezichten en ondoenbare klimmetjes, fantastische afdalingen die tegelijk ook te gevaarlijk waren. Kortom een heel zware route en dag.

 

Super leuk dat op checkpoint al onze begeleiders samen met Stan en Sanne ons stonden op te wachten. Deze dag bleven we op dezelfde camping dus ze hadden de handen vrij.

 

Het werd nog een zware dag maar ook vandaag is iedereen weer heelhuids aangekomen. Dat was helaas niet voor iedereen weggelegd. Bij andere teams waren er valpartijen, gekneusde ribben en gebroken sleutelbenen.

 

Woensdag 11 september: …lek..lek..lek..lek..lek en nog eens lek. Dag 4, de day after de koninginnerit….de fietsers lopen wat krampachtig door het kamp. Moeten we vandaag echt weer opstappen?

 

Pijnstiller erin, extra kont zalf en het moet maar weer. Nadeel van La Roche En Ardennes is dat je op een diep punt in een dal zit. Hier kan je alleen maar weg door flink te klimmen. En flink klimmen ging het worden. Koud van de camping meteen met een enorm percentage omhoog.

 

Kort gezegd was dit een dag met lange klimmen en schitterende afdalingen over gevarieerde ondergrond, prachtig! Maar dit moois werd ontsierd door lekke banden. De een na de andere band ging stuk. Dit leverde iedereen zoveel vertraging op dat het moraal zakte tot nulpunt.

 

En zo kwam iedereen veel later dan gepland over de finish. Tijd voor een biertje, een douche en een fijne massage.

 

Donderdag 12 september, we gaan naar Nederland! 6.00uur de wekker gaat, gegrom, gekreun en gemopper. Alles doet pijn en tot overmaat van ramp regent het. We slepen ons uit bed en gaan ontbijten. Dat is inmiddels ook geen feest meer. Tegen heug en meug prop je je noodzakelijke brandstof naar binnen en smeer je je pakketjes voor de checkpoints.

 

We gaan op pad. Sara en Rob zijn nu ook van de partij om de Three Days XC te rijden. Het begint direct technisch, een steile klim net een ondergrond van leisteen en wortels. Ai…een man voor ons maakt een inschattingsfout en glijdt vijf meter naar beneden. Hij komt gelukkig goed terecht. Door de regen is alles verraderlijk glad. Extra voorzichtig gaan we verder.

 

Tot cp1 is het nog typisch Ardennen, technische ondergrond en veel klimmen en dalen. Na cp wordt het meer overzichtelijk. We gaan richting het drielandenpunt. De Vaalsberg wordt op verschillende manieren beklommen voor we daar het cp bij het Drielandenpunt op mogen.

 

Een aantal teamgenoten weten er weer een lek rij festival van te maken. Nadat 5km voor de camping de laatste band is gewisseld komen ook zij over de finish om 17.30u in Valkenburg. Het is uiteindelijk schitterend weer geworden waardoor we ons avond eten buiten hebben gegeten.

 

Vrijdag 13 september. Dag zes is altijd een beetje een saaie. Je zit, na 5 dagen tracks in de Ardennen, weer in Nederland. Maar het is prachtig weer, vanavond is de feestavond en op cp worden de traditionele en zeer gewaardeerde cp1 hamburgers geserveerd. Genoeg redenen om er weer tegenaan te gaan. Iedereen is opgewekt want we zijn bijna thuis. De hamburgers op cp1 smaken heerlijk. Eigenlijk best raar om om 10.30u een vette bek te halen maar ach de hele week is een beetje raar. De route is voor de rest niet heel speciaal. Er wordt voor de zoveelste keer lek gereden en we blaffen door naar de finish.

 

Voor de laatste keer avondeten (lekkere spareribs) laatste keer avondbriefing en dan op naar de feestavond…..het was nog lang onrustig.

 

Zaterdag 14 september. De finish dag is altijd een ingewikkelde dag. Je moet enorm doorstampen om op tijd op het verzamelpunt te zijn. Naast de reguliere twee checkpoints hebben we op de laatste dag namelijk nog een cp3. Dit is het verzamelpunt waarvandaan we als grote groep richting de finish rijden. Daar moeten we ons voor 14.30 uur melden. En dan is 108 km behoorlijk doorfietsen. En dan te bedenken dat we de avond / nacht / ochtend ervoor nog flink hebben staan feesten……auw mijn hoofd.

 

Anyway…iedereen gaat van start en gaat vol gas naar de finish. De route is niet heel bijzonder, we moeten dwars door Roermond en daar word je niet echt blij van. Er heerst wel een prima uitgelaten sfeer op de checkpoints maar de nadruk ligt op doorrijden. De organisatie spoort iedereen aan snel het broodje door te slikken en op te stappen.

 

CP3…een enkeling rijdt per ongeluk voorbij en komt bij de finish erachter dat ze te ver zijn maar de meesten komen wel netjes aan bij dit sportpark. Heerlijk in het zonnetje worden er biertjes gedronken en een vette bek gehaald.

 

Nog zes km en we zijn er…..daar staan ze een grote groep mensen met spandoeken, podium, lawaai, de eerste waterlanders dienen zich aan. We zijn weer thuis! Er wordt geknuffeld met familie en vrienden er wordt afscheid genomen en met een stevige omhelzing aan elkaar beloofd dat we elkaar over een jaar weer zien!

 

HET WAS WEER PRACHTIG.

 

 

 

 

Stanmen bier actie ongekend succes!

• 10/02/2018
• by:  Robert 
• note:  0 Comments 

Vorig jaar ontstond het idee, bij Carel en Conny van Café de Vlaamsche Reus, om een bieractie te houden met als doel geld ophalen voor onderzoek naar de progressieve spierziekte Duchenne. Hierop zijn er twee bieren ontwikkeld, Stanmen Strong Tripel en Stanmen Blond, die bij veel Wageningse ondernemingen te verkrijgen was.

 

Maandag 5 februari was het zover, de onthulling van de opbrengst werd gedaan door wethouder Han ter Maat. Er was een gezellige avond georganiseerd door Café de Vlaamsche Reus met mede-initiatiefnemer Wilbert de Louw. Genodigden kregen de gelegenheid om het allerlaatste fust Stanmen Blond soldaat te maken. Op de bar stonden heerlijke hapjes, verzorgd en gesponsord door Toine Van der Zanden.

 

Rond 20.00 uur nam Carel Oomes het woord en vertelde hoe de acties voor Duchenne uit de hand waren gelopen. Wat begon met een spaarvarken op de bar, werd opgevolgd door een actie van Malheur, via het Stanmen Strong Tripel brouwen bij het Gulpener BrouwLokaal naar 2000 liter Stanmen Blond van de Scheldebrouwerij. Uiteindelijk is er in de afgelopen periode in en rondom Wageningen en zelfs in België, veel bier gedronken: 50 fusten Stanmen Blond, 1.350 flessen Stanmen blond en 750 flessen Stanmen Strong Tripel. Dit komt neer op 8.250 glazen bier.

 

De wethouder is als buurman van één van de Stanmen erg betrokken bij het doel en sprak de bezoekers nog even toe om vervolgens, door het draaien van flessen Stanmen Blond, het eindbedrag zichtbaar te maken. Bij elke fles kwam er een cijfer in beeld en groeide het bedrag en daarmee de spanning………..9.128,40 euro!!!!! Wat een schitterend bedrag is er opgehaald met deze actie.

 

Alle betrokkenen werden vervolgens bedankt en dat zijn er nogal wat: De Vlaamsche Reus, Wilbert de Louw, Woudenberg Groothandel, Wijnhandel Woudenberg, Heeren van de Wijn, Café Loburg, Café De Zaaier, Café Rad van Wageningen, DIELS restobar, Colors World Food, Robu

ust, Brownies&downieS Wageningen, Columbuskoffie, Heroes of Taste, KSV St. Franciscus Xaverius, De Bongerd (Wageningen), Catering Oriongebouw, CVV Redichem, WMHC, Heerlijk Hageland, Het Gemeentehuis, SNA Keiberg en alle mensen die de afgelopen periode hebben geholpen en, niet onbelangrijk, het bier hebben gedronken!

De Stanmen rijden solo 493km in 24uur

• 18/06/2017
• by:  Robert 
• note:  0 Comments 

Verslag van Robert over de Merida Dutch Cross Country 2017

 

Het is achter de rug de spierpijn begint weg te trekken en mijn kont praat weer met me. Afgelopen weekend heb ik met een aantal zotten de Merida Dutch Cross Country gereden. Een rit waarbij je start in Pieterburen en 493km later arriveert op het drielandenpunt in Vaals. Ruim 70% onverhard en op een MTB binnen 24 uur….

Wie doet zoiets? Nou ja euh… de Stanmen dus…en 4Nick. Ja maar dat kunnen jullie toch helemaal niet? Nee daar hadden we eerlijk gezegd ook niet echt rekening mee gehouden. Het is allemaal begonnen als een geintje. Zoals altijd gaan de diverse teamgenoten elkaar taggen als ze op Facebook een rare tocht voorbij zien komen. Maar het begon haalbaar te lijken omdat je dit als team in estafette vorm kon rijden. Best een eind om twee etappes van ruim 100km binnen 24 uur te doen maar dat was haalbaar. Goed…de Stanmen zijn elkaar altijd aan het klieren, dus er werd al snel over en weer gezeurd dat je hem toch eigenlijk gewoon helemaal moet rijden. Een flinke dosis overmoed is ons niet vreemd dus we gaan een poging wagen.

 

Tijdens een hapje eten met de mannen van 4Nick werden ook zij overmand door overmoed (wellicht speelde de hoeveelheid drank hierin parten) en hebben ze zich laten verleiden om zich in te schrijven.

 

De datum naderde en de zenuwen begonnen toe te nemen. Bijna 500km dan moet je dus het hele stuk circa 20km gemiddeld rijden… dat is hard!! Dat kan toch niet? Van pure wanhoop werd alles in de strijd geworpen: ik ben samen met Ruben gaan sportvasten en ben voor de tocht 8kg kwijt geraakt in aanloop van de tocht een maand de alcohol laten staan en de trainingsritten werden langer en langer.

 

Vrijdagmiddag, de Belgische teamgenoten staan voor de deur. Karel goed afgetraind, Arne had ’s ochtends besloten om gewoon mee te gaan om te kijken hoe ver hij mee kon komen en Bart is erbij als begeleider. Fiets inladen, tassen met reepjes reserverkleding, lampjes enz enz inladen en op naar Ruben, Rob en dan via Michiel door naar Pieterburen.

 

We hadden lukraak een B&B geboekt, dit bleek een superleuke locatie te zijn, De Lastpost in Eenrum. Wat schetst onze verbazing, na 1 minuut binnen te zijn blijken dit ouders van twee Duchenners te zijn. Kennen jullie dat ja wij kennen Duchenne wel ja. Verbazing alom en meteen stof om over te praten. Ze bleken aan de grondslag van Duchenne Heroes te hebben gestaan samen met hun dorpsgenoot Alfred van der Meulen. Wat een toeval, dat dit een vreemd weekend zou worden wisten we wel maar het wordt wel heel apart zo.

 

’s Avonds samen met Guido, Ron, Jaap, Rachid en Nicky genoten van ons laatste avondmaal en daarna naar bed om ’s ochtends een dijk van een ontbijt naar binnen te werken. Op naar de briefing aan de start in Pieterburen. Overal nerveuze blikken en….wat zijn deze mensen allemaal afgetraind…. De solorijders starten als eerste. Oh, dat zijn er slechts 40 waarvan het gros officiele wedstrijdrijders zijn. De zenuwen worden niet minder. Het startschot, we zijn weg. Direct zijn we alle solo rijders uit het oog verloren en ook de mannen van 4Nick moeten we weg laten gaan. We rijden alleen, oh nee er komt een trein voorbij. Dat zullen de tweetallen wel zijn. Weer even alleen en dan weer een trein. Zo gaat dit een paar keer door en dan weten we zeker dat we in de achterhoede zitten. Ach een Stanmen is niets anders gewend. Verdorie daar gaat Karel…een bruggetje een hardloper die het zicht blokkeert en dan een betonnen trap met een goot. Karel maakt een flinke schuiver…gelukkig hij staat weer. Karel niet stuk en de fiets ook niet. Hij heeft wel last. Er moet flink doorgetrapt worden. Op de tweede neutrale zone is namelijk een limiet ingesteld. We moeten daar om 01.30 binnen zijn anders worden we van de route gehaald en uit het klassement geschrapt. Continu maak je rekensommetjes, als we deze snelheid houden dan hebben we genoeg marge. Lek…kut….mijn achterband loopt leeg. In een record tempo band gewisseld en na 132km rijden we de eerste neutrale zone op om 18.30 ’s avonds.

 

Ai hier worden we geconfronteerd met het grootste nadeel van de achterhoede, het eten is op. Er wordt beloofd dat er nog eten aankomt. Ok we gaan naar de bus om schone kleren aan te trekken, water bij te vullen, lampjes op te zoeken en ons voor te bereiden op het tweede segment. Dan blijkt de pasta nog niet klaar te zijn en ligt er alleen maar patat en pizza. Daar kan je niet op fietsen. We lopen uit de tijd dus besluiten we om zonder eten door te gaan. Aan Bart gevraagd of hij op de verversingspost over 60km wat kan regelen.

 

Karel heeft te veel pijn van de val en zijn pijnstiller werkt nog niet, Michiel en Arne hebben te weinig getraind om dit tempo vol te blijven houden. Dus rijden Ruben en ik met zijn tweeën door op een behoorlijk hoog tempo zodat we de tijd aan onze kant kunnen houden. Weer een opstakel, een boer heeft besloten dat we niet over zijn land mogen dus moeten we terug en via een omweg komen we weer op de route. Het begint te schemeren. Jammer dat we zo gehaast zijn anders hadden we echt kunnen genieten. We rijden de verversingspost op. Er staat een bak pasta te dampen! Super lekker en om 22.00 hebben we dan eindelijk onze eerste maaltijd sinds het ontbijt van ’s ochtends. Binnen 5 minuten alles naar binnen gepropt en we fietsen weer. Michiel en Karel zijn weer aangehaakt. Het wordt donker. En dan gaat het op de Veluwe weer mis. We zouden ergens van de route worden gehaald door iemand van de organisatie maar dat punt hebben we nooit gehad. Dus we rijden het bos in waar we op een goed moment door een boswachter weggestuurd worden. De route is nu een raadsel…we zien de tijd wegtikken.

 

Er wordt besloten om dan toch maar weer de bestaande route op te zoeken in de hoop dat we snel het bos weer uit zullen zijn. Het is pikdonker en dat noodzaakt je om 100% geconcentreerd te rijden. We worden nu echt moe. De paden zijn mul met veel wortels. Er steekt een everzwijn over en later een ree…bijzonder! Het is 01.00 even oriënteren waar het hoofdkantoor van Merida ligt. Ah nog maar een paar km dit gaan we halen. Uitgeput en trillend van de adrenaline komen we met de achterhoede groep van 12 man de neutrale zone binnen. We rijden met bike en al het hoofdkantoor van Merida in. Fantastisch de druk is er vanaf en er staat een heerlijk maaltijd klaar. We eten alles in stilte op iedereen is zijn WhatsApp en Facebook aan het checken. Masja blijkt nog wakker te zijn en ik krijg de nodige peptalk. “echt waar, gaat het echt lukken om het uit te rijden, bizar. Ik ben trots op je”. Dat geeft weer energie.

 

We kleden ons weer om, warmere kleding dit keer want het begint flink af te koelen en ik rij met Arne, Karel en Ruben verder, Michiel slaat een etappe over. Door het hoge tempo en vermoeidheid is hij in het bos onderuit gegaan en hij wil even rust pakken om ongelukken te voorkomen. We gaan door. Even rustig aan even weer de benen laten wennen. Inmiddels hebben we ruim 240km gereden en dat begint te voelen. Hoenderloo….de omgeving begint nu bekend te worden dit is het gebied waar we op onze trainingsritjes langskomen. Het is een rare gewaarwording om dit midden in de nacht te mogen doen. Er flitst weer een hert voorbij en ritstelt van alles in de bosjes. We komen nu echt in onze achtertuin terecht, de MTB routes van Oosterbeek en Renkum. Oh nee het hek zit op slot…. we weten een omweg maar dat kost minimaal 20 minuten. Ok we klimmen wel over het hek. Best eng met het prikkeldraad bovenop maar het lukt en we rijden weer. We gaan de Rijn over en de zon begint op te komen. Schitterend om de zonsopgang zo mee te maken. Slierten nevel hangen boven het water en het gouden uur laat zien waarom het zo heet.

 

We rijden weer een verversingspunt op. Er staat een taxi bij te wachten. Raar…he…daar stappen Jaap en Guido uit? Ron bleek eerder volledig stuk te zitten en was in Echten afgestapt en Guido en Jaap waren vervolgens volledig verdwaald in het bos. Tot overmaat van ramp deden beide garmins het niet meer. De taxi boodt uitkomst en heeft ze naar de verversing gebracht en gelukkig waren wij daar nog niet weg. Dus op naar Boekel nu met het volledige Stanmen team (Michiel was weer aangehaakt) en de twee mannen van 4Nick.

 

Dit deel is zoals verwacht saai…de Betuwe. Anyway we rijden en het gaat op zich best goed en rijden met een prima snelheid richting het ontbijt in Boekel. 8 uur arriveren we en er staan zowaar toeschouwers bij de finishboog. We stapelen het bord vol met brood en eieren en gaan eten. Dan slaat de vermoeidheid enorm toe. We drinken nog snel een Red Bull en gaan weer op pad. We zijn nu helemaal compleet Ron is van de partij en Rachid rijdt de laatste twee etappes ook mee. Super gezellig om met zo’n club op tour te gaan.

 

De mannen met verse energie zorgen goed voor de rijders die inmiddels echt moe aan het worden zijn. Er wordt kopwerk verricht, hekjes open gehouden, gaten dichtgereden en we vormen zowaar een treintje. Super fijn hoe iedereen rekening met elkaar houdt. Ik word nu vreselijk moe. Mijn kont doet enorm pijn, en ik kan niet stoppen met gapen. We worden nu ook weer over technische single tracks gestuurd met veel mul zand. Dit is zwaar en het begint nu echt flink te branden in mijn bovenbenen. Ik kijk rond en zie dat ik niet alleen stuk zit. Jaap fietst bijna slapend, de notoire praatjesmakers hebben even geen tekst meer en we gaan door in stilte.

 

Dan rijden we eindelijk de laatste neutrale zone op, Schinveld 15.15 uur. De organisatie geeft aan dat door al het oponthoud onderweg we coulance krijgen en ondanks dat we het niet zullen halen om voor 17uur in Vaals te zijn we toch recht hebben op een klassering. Dat is fijn, ondanks dat het een persoonlijke overwinning is en de tijd niet zo belangrijk is wil ik nu toch ook wel die medaille mee naar huis.

 

We gaan van start om het laatste stuk te slechten. Pffff dat is zwaar, tempo ligt weer best hoog en we moeten klimmen. We ruiken de finish en het bijbehorende biertje (de eerste na een maand!). Dan komen we bij de eindklim naar het drielandenpunt. Dit is bekend terrein van onze Duchenne Heroes edities. Echter gaan we nu over de weg en is dat nog pittig zat. Het zwaarste stuk van 11% doet pijn. In de laatst bocht staat iedereen stil. Ruben en Robert jullie mogen voor. Dat is een mooi gebaar van de mannen! We zien de finish boog. Allemachtig ik krijg een brok in mijn keel….we hebben het gewoon gehaald. Hier had ik eigenlijk nooit rekening mee gehouden. 493 km, 20.3kmpu, 24.5uur bewegingstijd, 29.5uur onderweg…BIZAR!!!

 

Dit was een super ervaring die ik niet snel zal vergeten en ook niet snel ga herhalen. Het mooiste van alles blijft toch de kameraadschap binnen ons team en met de mannen van 4Nick. En laten we onze superbegeleiders niet vergeten want Rob en Bart stonden op elk punt weer klaar om alles zo glad mogelijk te laten verzorgen!

 

Dit was het dan we gaan maar eens bedenken wat onze volgende idiote actie gaat worden.