Verslag van Robert over de Merida Dutch Cross Country 2017
Het is achter de rug de spierpijn begint weg te trekken en mijn kont praat weer met me. Afgelopen weekend heb ik met een aantal zotten de Merida Dutch Cross Country gereden. Een rit waarbij je start in Pieterburen en 493km later arriveert op het drielandenpunt in Vaals. Ruim 70% onverhard en op een MTB binnen 24 uur….
Team 4NICK en Stanmen zijn er klaar voor
Wie doet zoiets? Nou ja euh… de Stanmen dus…en 4Nick. Ja maar dat kunnen jullie toch helemaal niet? Nee daar hadden we eerlijk gezegd ook niet echt rekening mee gehouden. Het is allemaal begonnen als een geintje. Zoals altijd gaan de diverse teamgenoten elkaar taggen als ze op Facebook een rare tocht voorbij zien komen. Maar het begon haalbaar te lijken omdat je dit als team in estafette vorm kon rijden. Best een eind om twee etappes van ruim 100km binnen 24 uur te doen maar dat was haalbaar. Goed…de Stanmen zijn elkaar altijd aan het klieren, dus er werd al snel over en weer gezeurd dat je hem toch eigenlijk gewoon helemaal moet rijden. Een flinke dosis overmoed is ons niet vreemd dus we gaan een poging wagen.
Tijdens een hapje eten met de mannen van 4Nick werden ook zij overmand door overmoed (wellicht speelde de hoeveelheid drank hierin parten) en hebben ze zich laten verleiden om zich in te schrijven.
De datum naderde en de zenuwen begonnen toe te nemen. Bijna 500km dan moet je dus het hele stuk circa 20km gemiddeld rijden… dat is hard!! Dat kan toch niet? Van pure wanhoop werd alles in de strijd geworpen: ik ben samen met Ruben gaan sportvasten en ben voor de tocht 8kg kwijt geraakt in aanloop van de tocht een maand de alcohol laten staan en de trainingsritten werden langer en langer.
Vrijdagmiddag, de Belgische teamgenoten staan voor de deur. Karel goed afgetraind, Arne had ’s ochtends besloten om gewoon mee te gaan om te kijken hoe ver hij mee kon komen en Bart is erbij als begeleider. Fiets inladen, tassen met reepjes reserverkleding, lampjes enz enz inladen en op naar Ruben, Rob en dan via Michiel door naar Pieterburen.
Neutrale zone 1 in Echten
We hadden lukraak een B&B geboekt, dit bleek een superleuke locatie te zijn, De Lastpost in Eenrum. Wat schetst onze verbazing, na 1 minuut binnen te zijn blijken dit ouders van twee Duchenners te zijn. Kennen jullie dat ja wij kennen Duchenne wel ja. Verbazing alom en meteen stof om over te praten. Ze bleken aan de grondslag van Duchenne Heroes te hebben gestaan samen met hun dorpsgenoot Alfred van der Meulen. Wat een toeval, dat dit een vreemd weekend zou worden wisten we wel maar het wordt wel heel apart zo.
’s Avonds samen met Guido, Ron, Jaap, Rachid en Nicky genoten van ons laatste avondmaal en daarna naar bed om ’s ochtends een dijk van een ontbijt naar binnen te werken. Op naar de briefing aan de start in Pieterburen. Overal nerveuze blikken en….wat zijn deze mensen allemaal afgetraind…. De solorijders starten als eerste. Oh, dat zijn er slechts 40 waarvan het gros officiele wedstrijdrijders zijn. De zenuwen worden niet minder. Het startschot, we zijn weg. Direct zijn we alle solo rijders uit het oog verloren en ook de mannen van 4Nick moeten we weg laten gaan. We rijden alleen, oh nee er komt een trein voorbij. Dat zullen de tweetallen wel zijn. Weer even alleen en dan weer een trein. Zo gaat dit een paar keer door en dan weten we zeker dat we in de achterhoede zitten. Ach een Stanmen is niets anders gewend. Verdorie daar gaat Karel…een bruggetje een hardloper die het zicht blokkeert en dan een betonnen trap met een goot. Karel maakt een flinke schuiver…gelukkig hij staat weer. Karel niet stuk en de fiets ook niet. Hij heeft wel last. Er moet flink doorgetrapt worden. Op de tweede neutrale zone is namelijk een limiet ingesteld. We moeten daar om 01.30 binnen zijn anders worden we van de route gehaald en uit het klassement geschrapt. Continu maak je rekensommetjes, als we deze snelheid houden dan hebben we genoeg marge. Lek…kut….mijn achterband loopt leeg. In een record tempo band gewisseld en na 132km rijden we de eerste neutrale zone op om 18.30 ’s avonds.
Ai hier worden we geconfronteerd met het grootste nadeel van de achterhoede, het eten is op. Er wordt beloofd dat er nog eten aankomt. Ok we gaan naar de bus om schone kleren aan te trekken, water bij te vullen, lampjes op te zoeken en ons voor te bereiden op het tweede segment. Dan blijkt de pasta nog niet klaar te zijn en ligt er alleen maar patat en pizza. Daar kan je niet op fietsen. We lopen uit de tijd dus besluiten we om zonder eten door te gaan. Aan Bart gevraagd of hij op de verversingspost over 60km wat kan regelen.
Karel heeft te veel pijn van de val en zijn pijnstiller werkt nog niet, Michiel en Arne hebben te weinig getraind om dit tempo vol te blijven houden. Dus rijden Ruben en ik met zijn tweeën door op een behoorlijk hoog tempo zodat we de tijd aan onze kant kunnen houden. Weer een opstakel, een boer heeft besloten dat we niet over zijn land mogen dus moeten we terug en via een omweg komen we weer op de route. Het begint te schemeren. Jammer dat we zo gehaast zijn anders hadden we echt kunnen genieten. We rijden de verversingspost op. Er staat een bak pasta te dampen! Super lekker en om 22.00 hebben we dan eindelijk onze eerste maaltijd sinds het ontbijt van ’s ochtends. Binnen 5 minuten alles naar binnen gepropt en we fietsen weer. Michiel en Karel zijn weer aangehaakt. Het wordt donker. En dan gaat het op de Veluwe weer mis. We zouden ergens van de route worden gehaald door iemand van de organisatie maar dat punt hebben we nooit gehad. Dus we rijden het bos in waar we op een goed moment door een boswachter weggestuurd worden. De route is nu een raadsel…we zien de tijd wegtikken.
Er wordt besloten om dan toch maar weer de bestaande route op te zoeken in de hoop dat we snel het bos weer uit zullen zijn. Het is pikdonker en dat noodzaakt je om 100% geconcentreerd te rijden. We worden nu echt moe. De paden zijn mul met veel wortels. Er steekt een everzwijn over en later een ree…bijzonder! Het is 01.00 even oriënteren waar het hoofdkantoor van Merida ligt. Ah nog maar een paar km dit gaan we halen. Uitgeput en trillend van de adrenaline komen we met de achterhoede groep van 12 man de neutrale zone binnen. We rijden met bike en al het hoofdkantoor van Merida in. Fantastisch de druk is er vanaf en er staat een heerlijk maaltijd klaar. We eten alles in stilte op iedereen is zijn WhatsApp en Facebook aan het checken. Masja blijkt nog wakker te zijn en ik krijg de nodige peptalk. “echt waar, gaat het echt lukken om het uit te rijden, bizar. Ik ben trots op je”. Dat geeft weer energie.
Neutrale zone Apeldoorn, hoofdkantoor Merida
We kleden ons weer om, warmere kleding dit keer want het begint flink af te koelen en ik rij met Arne, Karel en Ruben verder, Michiel slaat een etappe over. Door het hoge tempo en vermoeidheid is hij in het bos onderuit gegaan en hij wil even rust pakken om ongelukken te voorkomen. We gaan door. Even rustig aan even weer de benen laten wennen. Inmiddels hebben we ruim 240km gereden en dat begint te voelen. Hoenderloo….de omgeving begint nu bekend te worden dit is het gebied waar we op onze trainingsritjes langskomen. Het is een rare gewaarwording om dit midden in de nacht te mogen doen. Er flitst weer een hert voorbij en ritstelt van alles in de bosjes. We komen nu echt in onze achtertuin terecht, de MTB routes van Oosterbeek en Renkum. Oh nee het hek zit op slot…. we weten een omweg maar dat kost minimaal 20 minuten. Ok we klimmen wel over het hek. Best eng met het prikkeldraad bovenop maar het lukt en we rijden weer. We gaan de Rijn over en de zon begint op te komen. Schitterend om de zonsopgang zo mee te maken. Slierten nevel hangen boven het water en het gouden uur laat zien waarom het zo heet.
We rijden weer een verversingspunt op. Er staat een taxi bij te wachten. Raar…he…daar stappen Jaap en Guido uit? Ron bleek eerder volledig stuk te zitten en was in Echten afgestapt en Guido en Jaap waren vervolgens volledig verdwaald in het bos. Tot overmaat van ramp deden beide garmins het niet meer. De taxi boodt uitkomst en heeft ze naar de verversing gebracht en gelukkig waren wij daar nog niet weg. Dus op naar Boekel nu met het volledige Stanmen team (Michiel was weer aangehaakt) en de twee mannen van 4Nick.
Het gouden uur
Dit deel is zoals verwacht saai…de Betuwe. Anyway we rijden en het gaat op zich best goed en rijden met een prima snelheid richting het ontbijt in Boekel. 8 uur arriveren we en er staan zowaar toeschouwers bij de finishboog. We stapelen het bord vol met brood en eieren en gaan eten. Dan slaat de vermoeidheid enorm toe. We drinken nog snel een Red Bull en gaan weer op pad. We zijn nu helemaal compleet Ron is van de partij en Rachid rijdt de laatste twee etappes ook mee. Super gezellig om met zo’n club op tour te gaan.
De mannen met verse energie zorgen goed voor de rijders die inmiddels echt moe aan het worden zijn. Er wordt kopwerk verricht, hekjes open gehouden, gaten dichtgereden en we vormen zowaar een treintje. Super fijn hoe iedereen rekening met elkaar houdt. Ik word nu vreselijk moe. Mijn kont doet enorm pijn, en ik kan niet stoppen met gapen. We worden nu ook weer over technische single tracks gestuurd met veel mul zand. Dit is zwaar en het begint nu echt flink te branden in mijn bovenbenen. Ik kijk rond en zie dat ik niet alleen stuk zit. Jaap fietst bijna slapend, de notoire praatjesmakers hebben even geen tekst meer en we gaan door in stilte.
Dan rijden we eindelijk de laatste neutrale zone op, Schinveld 15.15 uur. De organisatie geeft aan dat door al het oponthoud onderweg we coulance krijgen en ondanks dat we het niet zullen halen om voor 17uur in Vaals te zijn we toch recht hebben op een klassering. Dat is fijn, ondanks dat het een persoonlijke overwinning is en de tijd niet zo belangrijk is wil ik nu toch ook wel die medaille mee naar huis.
Drielandenpunt na 493km fietsen
We gaan van start om het laatste stuk te slechten. Pffff dat is zwaar, tempo ligt weer best hoog en we moeten klimmen. We ruiken de finish en het bijbehorende biertje (de eerste na een maand!). Dan komen we bij de eindklim naar het drielandenpunt. Dit is bekend terrein van onze Duchenne Heroes edities. Echter gaan we nu over de weg en is dat nog pittig zat. Het zwaarste stuk van 11% doet pijn. In de laatst bocht staat iedereen stil. Ruben en Robert jullie mogen voor. Dat is een mooi gebaar van de mannen! We zien de finish boog. Allemachtig ik krijg een brok in mijn keel….we hebben het gewoon gehaald. Hier had ik eigenlijk nooit rekening mee gehouden. 493 km, 20.3kmpu, 24.5uur bewegingstijd, 29.5uur onderweg…BIZAR!!!
Dit was een super ervaring die ik niet snel zal vergeten en ook niet snel ga herhalen. Het mooiste van alles blijft toch de kameraadschap binnen ons team en met de mannen van 4Nick. En laten we onze superbegeleiders niet vergeten want Rob en Bart stonden op elk punt weer klaar om alles zo glad mogelijk te laten verzorgen!
De statistieken
Dit was het dan we gaan maar eens bedenken wat onze volgende idiote actie gaat worden.
